Wilde Het aftapvertrouwen van de NSA dat niemand wilde

[Lees meer: ​​Hoe malware verwijderen vanaf je Windows-pc]

Verbazingwekkend genoeg wilde niemand zijn verhaal horen. In zijn boek vertelt hij over ontmoetingen met journalisten en privacygroepen die nergens naartoe gingen tot een noodlottige 20 januari 2006, een ontmoeting met Kevin Bankston van de Electronic Frontier Foundation (EFF). Bankston bereidde een rechtszaak voor waarvan hij hoopte dat het het afluisterprogramma zou stoppen en Klein was precies het soort getuige dat de EFF zocht.

Met de EFF aan boord was Klein kort een beroemdheid in de media - de man die het lef had om het geheime afluisterprogramma van de NSA bloot te leggen. In zijn boek geeft hij de documenten en de verhalen die illustreren hoe dit allemaal is gebeurd. Klein is politiek actief sinds de jaren zestig, toen hij protesteerde tegen de oorlog in Vietnam. "Ik kwam de overheid met veel wantrouwen tegen toen ik veel mensen zag en dat doe ik nog steeds," zei hij in een interview dat hij op vrijdag de service IDG News heeft verleend. "Ik vermoed dat dit de basis legde voor mijn latere ervaring, omdat ik de overheid om te beginnen niet vertrouwde." Vandaag woont hij in de San Francisco Bay Area met zijn vrouw, Linda, en zijn twee honden. Hij publiceerde zelf zijn boek vorige week.

Het volgende is een bewerkte transcriptie van het interview.

IDG-nieuwsservice: volgens sommige schattingen zijn er 15 tot 20 van deze geheime afluisteringsruimtes verspreid over het land. U bent de enige AT & T-medewerker die naar voren is gekomen en er in detail over heeft gesproken. Waarom? Klein: Angst. Allereerst was het een enge tijd. Het is nog steeds een enge tijd, maar tijdens de Bush-jaren was het een soort heksenjachtsfeer en waren mensen bang. Mensen zijn bang om hun baan te verliezen, en het is een vuistregel dat als je een klokkenluider wordt, je waarschijnlijk je baan zult verliezen. En als u een veiligheidsmachtiging hebt, verliest u niet alleen uw baan, maar wordt u waarschijnlijk ook vervolgd door de overheid. De regering Bush maakte dat heel duidelijk in uitspraken die ze steeds weer deden: 'Iedereen die iets over onze geheime programma's onthult, zal worden vervolgd en we lopen onderzoeken om erachter te komen wie dit heeft gelekt naar de New York Times.' Wel, dat zet mensen angst aan. Klein: Ik heb niet geprobeerd contact te krijgen met mensen die ik kende bij AT & T juist daarom. Ik wilde hun levensonderhoud niet in gevaar brengen.

Ik was het meest bezorgd toen de LA Times mijn verhaal aan het vermoorden was, maar tegelijkertijd liet de LA Times het aan de regering zien. Toen raakte ik echt in paniek, omdat dat betekende dat de overheid alles wist en waarschijnlijk mijn naam kende, maar ik had geen publiciteit.

IDGNS: Hoe lang hadden ze het verhaal?

Klein: Ik begon te handelen met hen eind januari 2006, en in februari lieten ze het aan de regering zien en toen begonnen ze wiebelen. Tegen het einde van maart 2006 vertelden ze me officieel dat het verhaal was gedood. IDGNS: Hebben ze het in april afgedekt nadat het openbaar werd? Klein: Nee dat was grappig. Nadat het eindelijk overal op het nieuws was, liep de LA Times niet weg met de dingen die ik ze had gegeven. Ze hadden de hele zaak platgedrukt. IDGNS: veel mensen waarvan je mocht verwachten dat ze geïnteresseerd waren in dit verhaal, waren aanvankelijk niet geïnteresseerd. In het boek spreek je over naar EPIC [het elektronische Privacy Informatie Centrum] gaan en nergens komen; je praat over de media en je praat ook over het Congres. U hebt nooit voor het Congres getuigd.

Klein: Dit boek heeft verschillende aspecten. Het eerste aspect is de spionage zelf en het technische apparaat; een ander aspect is de rol van de media en hoe de media in principe min of meer vrijwillig hebben gefunctioneerd als propaganda-apparaat voor de overheid. Een deel van het boek gaat over de strijd om de media dit verhaal te laten coveren. En het derde deel van dit verhaal gaat over het Congres. Het was een worsteling, een worsteling die ik niet zou kunnen toevoegen, om het Congres zover te krijgen om dit te onderzoeken en er iets aan te doen. Het congres liep van me weg. Ze wilden me niet aanraken met een 10-voet paal, te beginnen met mijn eigen senator, Dianne Feinstein, die een belangrijk lid was van zowel de Intelligence Committee in de Senaat als de Judiciary Committee. Zij was een van de eerste wetgevers die ik in februari 2006 probeerde te bereiken. Ik kreeg het nummer van haar hoofdadvocaat in Washington en hij was eerst zeer geïnteresseerd. Hij praatte met me door de telefoon en stelde me een aantal gedetailleerde vragen en zei dat hij terug zou komen. En dan heb ik nooit meer iets van hem gehoord. IDGNS: Waarom denk je dat je problemen had om het congres geïnteresseerd te krijgen? Klein: Met de Republikeinen is het duidelijk waarom ze er niet mee wilden omgaan. Hun administratie was verantwoordelijk voor de hele illegale spionage-operatie. De eerste laag van het leiderschap van de Democratische Partij bleek te zijn geïnformeerd en geïnformeerd over dit programma en was naar mijn mening medeplichtig. IDGNS: Wat denk je dat je hebt bereikt door naar voren te komen met deze documenten?

Klein: Mijn belangrijkste prestatie is iedereen te laten weten wat de overheid precies met mensen doet. Hoe de regering in detail de privacy van mensen verknoeit en de grondwet en het vierde amendement vertrapt, en gedetailleerd uiteenzet hoe ieders persoonlijke leven wordt verdiept door de overheid en wordt opgeslagen in geheime databanken voor toekomstig gebruik.