Het web is dood. Who Cares?

Ongetwijfeld waren veel netizens van cyberspace verbaasd om deze week te horen dat het World Wide Web voor de deur van de dood staat terwijl het internet springlevend is en klaar om het platform te worden voor een elektronische Camelot. Dat komt omdat voor veel mensen het internet en het internet synoniem zijn. Ze gebruiken de woorden onderling verwisselbaar in hun dagelijks leven, en ze zullen ze waarschijnlijk op die manier blijven gebruiken, zelfs als de voorspelling van het verdwijnen van het web van glorie werkelijkheid wordt.

Laten we wel wezen, al dit gepraat over het snel afnemende web belang is gewoon een "binnen honkbal" palaver voor veel cybernauten die gewoon dingen voor elkaar willen krijgen en zich niets aantrekken van wat hen in staat stelt om het te doen. Voor hen maakt het niet uit dat wat ze in hun browsers zien minder dan een kwart van het verkeer op internet vertegenwoordigt en krimpt, of dat het grootste deel van het verkeer wordt verbruikt door peer-to-peer-bestandsoverdracht, e-mail (90 procent daarvan is spam), zakelijk virtueel particulier netwerkverkeer, machine-naar-machine API's, Skype-oproepen, interactieve online games, Xbox Live-spelers, iTunes-gebruikers, voice over IP-telefoongesprekken, chatten, Netflix-streaming-films, en dus on.

Chris Anderson van Wired heeft helemaal gelijk als hij schrijft in zijn overlijdensadvertentie voor het web: "Openheid is iets geweldigs in de niet-monetaire economie van peer-productie. Maar uiteindelijk is onze tolerantie voor de uitzinnige chaos van oneindig de concurrentie vindt zijn grenzen. Net zoals we van vrijheid en keuze houden, houden we ook van dingen die gewoon werken, betrouwbaar en naadloos. "

Afbeelding: Jeffrey Pelo Het web sterft. Waarom zouden we erom geven? Het antwoord op die vraag ligt in het paradigma dat de slordige wereld, gecreëerd door openheid en de niet-monetaire economie, zal vervangen. Die wereld is niet anders dan degene die volgens sommigen wordt gecreëerd door het "framework" van Google-Verizon waarvan wordt verwacht dat het de netneutraliteit op internet vernietigt. Het is er een die Anderson beschrijft als onvermijdelijk. "Het is de cyclus van het kapitalisme", schrijft hij. "Het verhaal van industriële revoluties is immers een verhaal van gevechten over controle. Een technologie is uitgevonden, het verspreidt zich, duizend bloemen bloeien, en dan vindt iemand een manier om het te bezitten, anderen buitensluiten. Het gebeurt elke keer. "

Zal het opnieuw gebeuren? Dat valt nog maar te bezien. Maar de onvermijdelijkheid is verzekerd als het enige antwoord op de oproep dat het web dood is, "who cares?" Is