Red Faction Guerrilla-vertoningen: Better Red Than Dead

Het moet zwaar werk zijn, hardlopen met een voorhamer. Het is misschien niet zo gevaarlijk als rennen met een schaar, maar ook sprinten niet met een zakje zout pellets van 50 pond. Toch trekt mijn man in Volition's Red Faction het uit met zelfvertrouwen. Hij is een onvermoeibaar instrument van architectonische-verpulverende handigheid. Net als het lied van Peter Gabriel, laat daar geen twijfel over bestaan. Vanochtend ben ik aan het werk geweest over de vernietigingsdoelen van het 'gemiddelde belang', ook bekend als 'windturbines'. (Shhh … vertel het niet aan de milieuactivisten.) Eigenlijk doen, omdat het blijkbaar kwade turbines zijn, die eigendom zijn van de Earth Defence Force, de grote slecht bewapende jongens die mijn team willen onderwerpen aan hun gekke indentured Martian mining corporatocracy.

Dus ik ben op kruissnelheid op zoek naar velden met milieuvriendelijke krachtknooppunten om te "demonteren" met mijn vertrouwde metaal-baksteen-op-een-stok, rollend door een waas van rood en guur, en jongen zind ik aan het afwerken wat ik begon. Elke keer als ik mijn hamer door een vijandig doelwit sla, blijkt de helft van de kaart hoi te zijn met geweren. Weet je dat ik meestal grip heb op geblokkeerde moeilijkheidsgraden? Niet in deze game. Had moeten spelen op 'normaal' in plaats van 'hard' en nu ben ik weken achter de schermen aan het proberen af ​​te maken.

Ik zal dit zeggen: Heb je mijn rant over de demo gelezen? Negeer dat. Ik was blijkbaar high. Red Faction Guerilla De werkelijke game is misschien wel het beste argument voor

niet om een ​​game te beoordelen op de demo die ik ben tegengekomen. Dat komt omdat de demo slecht was, maar de eigenlijke game is best goed. Ik zal je binnenkort in detail vertellen waarom. In niet-detail, het is een van deze gameplay-first affairs die praktisch backflips doet om te behagen. Denk aan Saints Row 2 maar dan aan Mars (beide games zijn van dezelfde ontwikkelaar) met dollops van Destruction Derby. Weet je, het soort ervaring waarin elke activiteit een buitengewoon slimme en dwangmatige game is die helemaal van jou is? Waar zijn ze overal gesprenkeld? Zoals dat. Zoals racen in een zwaar motorvoertuig dat zich over ongelukkige slechteriken ploegt en op radartorens richt, of voertuigen steelt en ze terugbrengt naar veilige zones onder vuur. Zoals het instellen van ladingen op precies de juiste ondersteuningspunten om een ​​enorm gebouw neer te halen voordat een timer op nul komt, of hetzelfde weg te trekken met alleen je voorhamer. Versla de timers en je krijgt een berging, wat zich vertaalt naar contant geld, waarmee je betere tools voor vernietiging kunt kopen. Hoeveel games maken freeform-sloop een financiële deugd? Dan is er de moreel-monteur, waar hoe goed je het doet in een sector, uiteindelijk supporters uit voorbijganger haalt tijdens vijandelijke gevechten. Sterven veel, aan de andere kant, zoals ik geweest ben, en je moraal keldert, waardoor je zonder vrienden in een vuurgevecht. Lijkt dat contra-intuïtief? De hele "als je faalt, het wordt makkelijker om te falen" aanpak? Ik heb dat altijd al gedacht, maar dan zou het verliezen van hulp als je moreel-up niet echt een stimulans zou zijn, en het spel compenseert het "als het je lukt, het wordt gemakkelijker om te slagen" door de meesten van de meesten te versterken goed bewaakte doelen.

De enige domper: voor een spel op Mars heeft Red Faction niet zoveel te zeggen over de planeet zelf. Het heeft geen zin om op Mars te zijn (weet je, gebaseerd op mijn persoonlijke tijd daar). Oké, het voelt niet alsof ik me altijd had voorgesteld dat het zou gebeuren (met, weet je, lucht die je kunt ademen). Oké, goed, dus ik weet Jack over Mars. Het enige wat ik zeg is dat je net zo goed in de Mojave kunt zijn met roestkleurige tinten. Incidentele nieuwsuitzendingen knetteren van videostations die kruimels bieden over de planetaire gang van zaken, maar dat is het dan. Er is een echt verhaal dat uit de marge tussen sectoraanvallen komt, maar het is voornamelijk achtergrondgeluid. Het goede nieuws is dat het verhaal de game-bits nooit in de war schopt. Het slechte is dat je nooit echt emotioneel contact maakt met wat je doet, of waarom.

Dus zoals ik al zei, meer Saints Row Mars, minder Grand Theft Bradbury. Oh, en zonder de hele Ali G-sfeer, helaas. Ja, dat mis ik ook.

Voor meer nieuws en meningen over games, richt je tweet-lezers op twitter.com/game_on.