Kan een spel gebaseerd op de oorlog in Irak apolitiek zijn?

Is een "realistisch" spel over oorlog dat op de een of andere manier een onverzoenlijke paradox heeft? Dat is de vraag die indirect gesteld wordt door Six Days in Fallujah, een opkomende third-person shooter van Atomic Games, hetzelfde bedrijf (in naam, als niet-leden) dat verantwoordelijk was voor de baanbrekende serie van Close Combat real-time tactische wargames die ingewikkelde psychologische ontwikkelingen leidden. soldaat-moraalmodellen in de jaren 90.

Six Days in Fallujah volgt een squadron van Amerikaanse mariniers over een periode van zes dagen die samenvalt met de Tweede Slag bij Fallujah in 2004. Blijkbaar is het spel tot stand gekomen na de 3e Bataljon 1e Mariniers - en vervolgens met Atomic ontwikkelde trainingstools voor de mariniers - werd ingezet in Irak en betrokken bij de eerste slag om Fallujah. "Toen ze terugkwamen uit Fallujah," legt Atomic president Peter Tamte uit in een interview met GamePro, "vroegen ze ons om een ​​videogame te maken over hun ervaringen daar, en het leek me het juiste om te doen."

De laatste " realistische "militaire game van Atomic (werken met Destineer, die de ontwikkelaar in 2005 kocht) was Close Combat: First to Fight, een poging om de" Ready Team Fire Assist "te simuleren US Marine Corps tactische gevechtsaanpak waarbij teams van vier man gecoördineerd werden bewegingstactieken zoals bounding. Het spel werd slecht ontvangen, ook door ondergetekende. Mijn recensie las zoiets als 'het plaatsen van wapens in de handen van vijandige idioten, is hoe je Doom 3 leuk maakt, geen serieuze militaire gevechtsimulatie.' <6> Zes dagen klinkt al dramatisch anders. Om te beginnen beweert Tamte dat het team 'de meest realistische militaire shooter mogelijk' moet maken. Dagboeken, militaire documenten, satellietbeelden, interviews met Irakezen, volledig vernietigbare omgevingen, etc. Tamte definieert feitelijk Six Days als een

survival-horrorspel. Om eerlijk te zijn, toen ik dat voor het eerst las op de Wiki-pagina van het spel, dacht ik dat een of andere drive-by polemist een politiek punt aan het maken was. Nee, gewoon atomair. Je ziet waar dit naartoe gaat.

En dat is blijkbaar onderdeel van het ontwerpdoel en voor mijn geld een stuk intrigerender. Six Days klinkt niet als een moderne oorlogsvoering-iteratie van Brothers in Arms. Het is geen tribute-game, waarbij de horror wordt betoverd en de psychologische delving zich afspeelt in de downbeats tussen met kogels verzadigde scrums, terwijl opzwepende orkestrale zwaaibewegingen aan je emoties trekken, zoals marionettestrings.

Natuurlijk is vice-president van Anthony Crouts, vice-president van Konami al proberen (naar mijn mening zonder succes en tegenstrijdig) beschuldigingen van 'politieke boventonen' te onthullen wanneer hij de Wall Street Journal vertelt

We proberen geen sociaal commentaar te geven. We zijn niet voor oorlog. We proberen mensen niet ongemakkelijk te laten voelen. We willen gewoon een meeslepende entertainmentervaring meebrengen … Uiteindelijk is het gewoon een spel.

Als Crouts en iedereen die gestopt is om na te denken over hoe games langer dan twee seconden werken, weet je wel, hoe je ook valt over de kwestie van de oorlog in Irak, is er niet zoiets als "gewoon een spel."

Voor meer nieuws en meningen over games, parkeer je tweet-lezers op twitter.com/game_on.