Zoeken Waar Google niet

We lezen veel over de levering en populariteit van sms-diensten zoals marktprijzen, gezondheidsadvies en werkmeldingen in ontwikkelingslanden, informatie waar duidelijk behoefte aan is. Alleen vorige week lanceerde Grameen's AppLab-initiatief, in samenwerking met Google en MTN, een pakket sms-diensten in Oeganda. Dit zijn de services die je het meest zult horen als je op internet zoekt, de blogosfeer volgt en verschillende conferenties over het onderwerp bijwoont. Het lijkt allemaal aardig aan de inhoudkant genaaid - ik bedoel, wat kunnen mensen die een paar dollar verdienen per dag (hoogstens) misschien nog willen?

Ik herinner me mijn dagen terug in Nigeria, waar ik voor het beste deel heb gewerkt van 2002 in een primatenopvang in Calabar. De mobiele telefoonnetwerken waren nog niet helemaal operationeel - soms was er een signaal en soms werkte het - maar het aantal internetcafes groeide. Ik herinner me dat ik 's avonds naar binnen ging, meestal om mensen te vinden die over het algemeen deelnemen aan wedstrijden om auto's of vakanties te winnen, naar vrouwen (en mannen) kijkend in verschillende mate van uitkleden, een partner op een datingsite proberen te vinden of e-mail verzenden en ontvangen. mail. Het is duidelijk dat dit niet het enige gebruik van internet was in Calabar, maar het interesseerde me toch om te zien wat mensen online deden toen je hen de kans gaf om daar te komen. Laten we het op deze manier zeggen: weinig mensen deden hun huiswerk, keken naar opties voor universitair onderwijs, controleerden de prijs van matoke of leerden hoe ze fit moesten blijven. Een paar jaar geleden ontmoette ik Rose Shuman tijdens mijn tijd aan de Stanford University., een jongelui die in Berkeley, Californië leeft. Met een achtergrond in ontwikkelingslanden en een meester in internationale ontwikkeling, had Rose een slimme "intercom" -stijlbox ontwikkeld die, wanneer geplaatst in een landelijke omgeving, mensen op een enigszins ongebruikelijke, maar innovatieve manier toegang gaf tot de informatie waarnaar ze zochten. Het was een in één stap verwijderd type internettoegang.

[Verdere lezen: de beste tv-streamingdiensten]

Het werkt als volgt: een dorpeling drukt op een belknop op een fysiek intercomapparaat in hun dorp, die hen verbindt met een getrainde operator in een nabijgelegen stad die achter een computer zit die verbonden is met internet. Een vraag wordt gesteld. Terwijl de vraagsteller vasthoudt, zoekt de operator het antwoord op op het internet en leest het terug. Alle vragen en antwoorden worden vastgelegd. Voor de dorpeling is er geen toetsenbord om mee om te gaan. Geen complexe technologie. Geen geletterdheidsproblemen. En tijdens vroege proeven tenminste geen kosten. Eenvoudig gezegd, biedt Question Box, zoals het wordt genoemd, onmiddellijke, relevante informatie aan mensen die hun voorkeur hebben voor communicatie, spreken en luisteren. Ik vond het geweldig en aangeboden om te helpen. Toen ik Rose voor het eerst ontmoette, was ze haar eerste vragenbox aan het testen, die in september 2007 in het dorp Phoolpur in Greater Noida, in de buurt van New Delhi, was geplaatst. Deze vroege prototypen werden gebruikt vaste lijnen om de Box met de operator te verbinden, en dit is de zwakste schakel in de technologieketen gebleken. Een beroep op vaste lijnen beperkt ook ernstig de locatie waar een doos kan worden geplaatst. Het was duidelijk dat ze een probleem met de vaste lijn had in afwachting van een mobiele oplossing - ik verwacht dat deze snel zullen uitkomen. Sinds ik Rose in 2007 ontmoette, is er veel gebeurd. Een aantal slimme afspraken hebben Afrikaanse technologie goeroes als Jon Gosier, van Appfrica roem, aan boord gebracht. Deze week lanceerde Jon een zeer interessante Question Box-gerelateerde website, "World Wants to Know", die de vragen die in realtime worden gesteld weergeeft. Zoals Jon zelf zei, staat het toe "te zoeken waar Google dat niet kan doen." Omdat veel gebruikers eigenlijk off-grid zijn, is een deel van de vraagbox Vragen verzamelen van onschatbare waarde. Als je plattelandsmensen in ontwikkelingslanden toestaat om een ​​vraag te stellen, wat vragen ze dan? Wat is belangrijk voor hen? Volgt het ons gezondheidsinformatiemodel, of marktprijzenidee, of een verwachte behoefte aan betaald werk? Rose, Jon en het team blijven de gegevens verwerken, maar ik kan je vertellen dat de resultaten niet alleen cool zijn, maar ook fascinerend.

Zeker, er zijn een paar van de meer waarschijnlijke verdachten daar - mensen die vragen om examenresultaten, gezondheidskwesties, vragen over landrechten en voedselgrondstofprijzen. Maar er is ook een vraag naar allerlei andere soorten gegevens, waarvan ik veel nooit had verwacht. Houd de Question Box-website in de gaten voor meer informatie.

Dit alles leidt ons naar een breder, fundamenteler probleem. Wanneer we mobiele oplossingen plannen en bouwen voor het ontwikkelen van (of opkomende) markten, vergeten we vaak, verwaarlozen of zijn we gewoon niet zeker hoe we de gebruikers moeten vragen wat ze willen. De ironie kan zijn dat, hier althans, Question Box uiteindelijk het antwoord kan zijn waarnaar we op zoek zijn.

Ken Banks, oprichter van kiwanja.net, wijdt zich aan de toepassing van mobiele technologie voor positieve sociale en ecologische verandering in de ontwikkelingslanden, en heeft de afgelopen 15 jaar gewerkt aan projecten in Afrika. Onlangs heeft zijn onderzoek geresulteerd in de ontwikkeling van FrontlineSMS, een veldcommunicatiesysteem dat is ontworpen om grassroots non-profitorganisaties te ondersteunen. Ken is cum laude afgestudeerd aan Sussex University in sociale antropologie met ontwikkelingsstudies en werkt momenteel aan een aantal mobiele projecten die worden gefinancierd door de Hewlett Foundation. Ken is in 2006 bekroond met een Reuters Digital Vision Fellowship en in 2008 uitgeroepen tot Pop! Tech Social Innovation Fellow. Meer details over het bredere werk van Ken zijn beschikbaar op zijn website op www.kiwanja.net