Terugblik: Metro: Last Light is het leukste wat je kunt hebben in het post-apocalyptische Rusland

Boot-up laatste Licht en je zult in de laarzen van Artyom vallen - een man die wordt achtervolgd door herinneringen aan zijn moeder, of gebrek daaraan - terwijl hij probeert de Russische Metro te verlaten om "een duistere", monsterlijke overblijfselen van de wereld te vangen voordat het was verwoest door de totale nucleaire oorlog. Natuurlijk gaat niets goed met Artyom, en onderweg word je gevangen door andere overlevenden en werk je samen met een andere gevangene, Pavel, om een ​​ontsnapping te orkestreren. Artyom's zoektocht strekt zich uit over de Russische woestenij en leidt je uiteindelijk door gebieden die verwoest zijn door nucleaire vernietiging en nesten van vijanden die gemuteerd zijn door de apocalyps, voordat ze culmineerden in een van de coolste en meest intense vuurgevechtfinale die ik ooit heb meegemaakt.

In Last Light you verlaat de metro om het desolate oppervlak te verkennen en je zult je zorgvuldig moeten beschermen tegen de gevolgen als je hier lang wilt overleven. Maar hectische, snelle gevechten zijn vermoeiend zonder een zinvolle reden om te overleven vechten, en Metro: Last Light vertelt een betekenisvol verhaal door emotioneel geladen flashbacks tot het moment dat de nucleaire raketten troffen, en hoe dat moment het Russische volk beïnvloedde. Het is een reeks krachtige scènes verspreid over de 9-12 uur durende campagne die zichzelf niet opdringen, waardoor verschillende spelers zo veel of zo weinig van het verhaal kunnen ervaren als ze willen. Dat is een van de sterkste punten van Metro: het dwingt de speler niets. Er zijn tal van optionele gebieden om op je gemak te verkennen, waardoor je intuïtief kunt bepalen hoe lang je in Metro doorbrengt: de sombere alternatieve realiteit van Last Light. Van moment tot moment zijn de acties die je neemt in Metro: Last Light erg op elkaar aan degenen die je in Metro 2033 hebt opgevoerd: verkennen, scroungen en vechten voor je leven met een mengelmoes van unieke en innovatieve post-apocalyptische wapens. Zelfs je wapens vertellen een verhaal, zoals het handgemaakte machinepistool dat een magazijn heeft dat van links naar rechts glijdt, door het wapen terwijl schoten worden afgevuurd. Het is een kleinigheid, maar idiosyncratische aanrakingen zoals deze doen uitstekend werk om het unieke, buitenaardse karakter van Metro's alternatieve realiteit Rusland te demonstreren.

Natuurlijk kunnen die gekke samengeknipte wapens worden aangepast aan je tactische voorkeuren met behulp van militaire- Grade munitie, hoogwaardige kogels vervaardigd vóór de apocalyps en nu gebruikt in Metro als een vorm van valuta. Het betalen van een wapensmid om je bewapening te wijzigen met een geluiddemper, lasersight, stock of foregrip is een eenvoudige manier om de kenmerken van elk wapen aanzienlijk te veranderen, zodat je het spel naar wens kunt aanpassen.

De soldaten van Metro vertrouwen op een assortiment van pre-apocalyptische vuurwapens en geïmproviseerde wapens om hun territorium te verdedigen.

Je beperkte inventaris dwingt je ook om een ​​aantal zinvolle tactische beslissingen te nemen: mod een semi-automatisch pistool om volledig automatisch te zijn en koppel het met bijvoorbeeld verlengde clips, en je kunt je nieuwe pistool gebruiken om het machinepistool in je inventaris te vervangen. Dat stelt je op zijn beurt in staat om de SMG te laten vallen (of verkopen), door de nieuw geopende ruimte in je inventaris met drie slots te gebruiken voor een gereedschap met een groot bereik zoals het geweer. Het is een ogenschijnlijk kleine beslissing die het verschil zou kunnen betekenen tussen leven en sterven wanneer je de woestenij alleen aan het verkennen bent.

De score van Metro is een van de beste in het vak en blijft niet alleen de enkelvoudige toon bepalen voor een bepaald moment in het spel, maar een consistent en alomtegenwoordig thema gedurende de hele verhaalervaring. Koppel dit aan de spot-on geluidseffecten-angstaanjagend geschutvuur, nat gorgelend geschreeuw, de paniekerig geschreeuw van communicatie tussen beide vijanden en de occasionele kameraad-en je zult een gevoel van auditieve onderdompeling hebben om te wedijveren met die van elke geweldige blockbuster oorlogsfilm. Het geluidsontwerp blijft tijdens het spel uitzonderlijk, hoewel er een beetje gekheid is met karakters die af en toe niet synchroon lopen met hun audio.

Speel Metro: Last Light op een krachtige gaming-pc met een goede set luidsprekers als je kunt-jij zal verbaasd zijn over hoe boeiend het sombere landschap en de bewogen soundtrack kan zijn. Helaas, voor zo sterk als Metro: Last Light is, lijdt het aan een groot aantal bugs en problemen die de sfeer vaak zo kunnen verstoren dat het zo hard werkt opwekken. Crasht naar het bureaublad en willekeurige minimalisatie gebeurt maar al te vaak, en vernietigt elk gevoel van pacing dat je zou kunnen hebben.

Af en toe harde sloten en stilstanden komen op de lijst van serieuze technische problemen, maar verreweg de meest frustrerende bug die ik tegenkwam was de schijnbaar willekeurige tijden dat de speler onbeweeglijk zou worden en niet meer reageert, ongeacht of ik het toetsenbord of de gamepad gebruikte. Het gebeurt meestal wanneer zowel de hoofdpersoon als een vijand - met name de gemuteerde wezens - tegelijkertijd een melee-aanval uitvoeren, waardoor Artyom niet meer reageert, bijna alsof hij stomverbaasd is.

Bugs opzij, Metro: Last Light is nog steeds niet voor iedereen. Het lijdt aan een gebrek aan richting waardoor ik vaak meerdere keren dezelfde richting uitging en doorzocht, voordat ik uitvogelde wat ik moest doen of waar ik naartoe moest gaan. Sommigen vinden dit gebrek aan begeleiding charmant, maar het voelt alsof zelfs de meest eenvoudige navigatiesuggesties ontbreken en de ervaring eronder lijdt.

Maar de belangrijkste uitdaging van Metro: Last Light is niet alleen slechte aanwijzingen - het spel is

harde

. De twee moeilijkheidsgraden Normaal en Ranger (een speciale, moeilijkere moeilijkheidsgraad die beschikbaar was als DLC voor spelers die het spel hebben voorbesteld) zijn een perfecte balans van wat je wilt in een spel als Metro. Ik kan niet praten met de Ranger-modus, maar Normaal is

alleen

hard genoeg om je te laten vertragen en tactisch te denken in situaties waarin je normaal gesproken in andere first-person shooters gewoon door pistolen zou rennen laaiend. Dat soort roekeloosheid zorgt ervoor dat je meteen gedood wordt in Last Light. Ondanks zijn technische gebreken en slechte begeleiding, is Metro: Last Light een unieke uitdagende en oprechte ervaring, een sombere first-person shooter die meer doet met zijn verhaal dat sommigen films. Het werkt ook goed als een geïsoleerde ervaring, waardoor het een geweldig instappunt is voor de Metro-serie.