Terugblik: Capcom slaat je de das om met Dante's nieuwe stijl in DmC: Devil May Cry

Hoewel de stijl misschien uniek is, dwaalt hij niet ver af van de klassieke Devil May Cry en werkt hij uitzonderlijk goed. De gevechten vloeien voort met een soepele clip en er zijn geen dode momenten, in tegenstelling tot de vorige Devil May Cry-spellen. Deze keer is het allemaal actie, de hele tijd, vooral nadat je door het verhaal bent gegaan en meer wapens hebt ontgrendeld. Zodra je een paar verschillende trucs uit je mouw hebt, wordt het schakelen tussen verschillende wapens en krachten een tweede natuur en een sleutel tot het combineren van combo's die nodig zijn om een ​​aantal van de moeilijkere vijanden uit te schakelen, vooral wanneer ze in groepen paaien.

De omgevingen zijn prachtig weergegeven; elk gebied voelt uniek en anders aan dan de vorige, terwijl het nog steeds voldoet aan het basisniveau dat overal aanwezig is. Platforming is een noodzaak in Devil May Cry, zowel om het verhaal vooruit te helpen en om de verrassende verscheidenheid aan tchotchkes te verzamelen die door het hele spel zijn verspreid. Terwijl je tijdens het hele verhaal veel verborgen verzamelobjecten tegenkomt, zijn de meest opvallende sleutels verspreid over de levels die toegang bieden naar verborgen tijdproeven die tijdens het spel zijn gevonden. Ze zijn allemaal vrij eenvoudig, maar dankzij leaderboard-integratie kan het de moeite waard zijn om ze elk een paar keer opnieuw te spelen om de beste plek onder je vrienden te vinden.

Het is belangrijk om te weten dat de game er geweldig uitziet tijdens het spelen van de pc versie van Devil May Cry Ik kwam enkele opmerkelijke problemen tegen. Sommige texturen leken modderig en leken op vreemde momenten te verschijnen, maar dat was lang niet zo'n groot probleem als het enorme scherm dat scheurde tijdens tussenfilmpjes (vooral tijdens de vroege delen van het spel) waardoor het moeilijk was om je te concentreren op wat er gaande was op. De pc-versie heeft ook niet veel grafische verbetering ten opzichte van de Xbox 360-versie, waardoor duidelijk wordt dat de consoleversie van DmC waarschijnlijk de ideale versie is om te spelen.

Ondanks deze (kleine) problemen ziet de game er geweldig uit en het geluidsontwerp valt echt op. Niet alleen is er een geweldige score om mee te gaan met het tempo en de actie, maar de evolutie van Dante als een personage lijkt te worden weerspiegeld in de algehele soundtrack, die je acties begeleidt met een breed scala aan muziek en een punk / dubstep-vibe omvat die de protagonist (en het spel) doordrenkt met meer diepte van karakter.

Naast deze nieuwe Dante en zijn houding komt een verhaal dat ernaar streeft om het te evenaren, wat zorgt voor hilarische bossgevechten waarin Dante en de baas schreeuwen vloekwoorden tegen elkaar totdat een van hen uiteindelijk opgeeft. Dat gevoel van sardonische satire blijft hangen voor het hele spel, maar Devil May Cry slaagt erin het onder controle te houden en te voorkomen dat hij over de top gaat.

Het verhaal is niet het langst, maar klokt ergens tussen de 10 en 12 uur in 20 missies, het is extreem snel en voelt nooit kunstmatig lang, wat tegenwoordig uitzonderlijk zeldzaam is voor een actieavontuur-titel. De missiestructuur splitst en lijkt in eerste instantie een beetje raar, maar het werkt eigenlijk best goed als je er eenmaal aan gewend bent, waardoor je een einde maakt aan verhaalsequenties terwijl je naar de finale rijdt.

Tot nu toe hebben we een nieuwe Dante, nieuwe toon, grappige vloeken en non-stop actie, maar het beste deel van alles is hoe leuk DmC erin slaagt te zijn. Het trof dezelfde akkoorden die Asura's Wrath vorig jaar deed, waarbij ze kozen voor plezier en schandaligheid boven al het andere, en het excelleert daarom. Het neemt zichzelf niet al te serieus met behoud van respect voor de serie, en dat is de sleutel. DmC: Devil May Cry slaagt erin de engel-demon hybride opnieuw te verbeelden terwijl hij alles vastlegt dat de originele serie zo geweldig maakte. Natuurlijk, Dante ziet er misschien een beetje anders uit en heeft grappig haar, maar hij is brutaal als altijd en ziet er nog steeds onmiskenbaar cool uit door twee pistolen ondersteboven te schieten in een stortbui van kogels. Zelfs met een paar technische haperingen ben ik nog nooit gamebeaking tegengekomen dat mijn ervaring zuur maakte. Na een lange reeks middelmatige releases in 2012, is DmC: Devil May Cry wellicht precies wat Capcom nodig heeft om weer op het goede spoor te komen.