MIT Guitar combineert akoestiek en elektronica

Akoestische instrumenten met hun houtnerfpatronen produceren unieke geluiden, maar een prototype gitaar gebouwd door een student uit Massachusetts Institute of Technology combineert de natuurlijke akoestiek van hout met de kracht van elektronische verwerking.

Wordt de Chameleon-gitaar genoemd en kan verschillende instrumenten nabootsen met behulp van een boordcomputer en verwisselbare houten soundboards.

van het hebben van een volledig gevormde kamer, zoals een akoestische gitaar, viool of ander snaarinstrument, heeft het houten klankbord van de kameleon verschillende kleine sensoren die akoestische informatie naar een computer sturen die dan de geluiden interpreteert en verwerkt. "Dus wat we hebben is het authentieke gedrag van het hout, maar we hebben ook de computer als een synthesizer, maar het is veel authentieker dan een synthesizer," zei Amit Zoran, de ontwikkelaar van de gitaar en een student aan het Media Lab van MIT.

"Een normale synthesizer synthetiseert de grondbeginselen van een geluid en is iets dat op een computer is gemaakt, maar hier creëren we het geluid niet uit niets," zei Zoran. De snaren trillen en verzwakken de brug van de gitaar en dan beweegt het geluid als elk ander akoestisch instrument.

Werd Yeon Hwang, een gitarist voor 20 jaar en MIT Media Lab-medewerker stemde toe. "Het probleem met gesynthetiseerde instrumenten is dat ze op een bepaald moment een geluid kiezen, dus elke keer dat het hetzelfde klinkt," zei hij. "Het is bijna onmogelijk om mijn gevoelens in de muziek te zetten." "In staat zijn om op een gitaar te spelen die de natuurlijke akoestiek van het hout gebruikt, in plaats van synthese, is veel beter en veel belangrijker voor muzikanten, zei Hwang, die gaf Zoran feedback toen de gitaar werd ontwikkeld.

Zoran heeft momenteel slechts twee werkende houten soundboards. Beide zijn gemaakt van red cedar, maar je creëert een geluid dat meer op een akoestische gitaar lijkt, sonore en open, terwijl de andere een hardlichaaminstrument en het geluid van een elektrische gitaar nabootst. De soundboards kunnen binnen ongeveer 15 seconden worden vervangen, waarbij de gitaar telkens opnieuw moet worden gestempeld. Aan het taps toelopende uiteinde van het bord, tegenover de brug, bevindt zich een chip die op de boordcomputer wordt aangesloten en de geluidssignalen doorgeeft die bij elke pluk van het instrument zijn verzameld.

Zoran heeft andere experimentele geluidsborden gefabriceerd. De ene heeft metalen schroeven erin en Zoran zei dat wanneer de schroefplaatsing wordt gewijzigd, het geluid ook zal klinken. Eén zangbodem is hol met een rubberen stop, waardoor deze kan worden gevuld met water of olie, waardoor verschillende akoestische eigenschappen worden gecreëerd. Nog een klankbord is gemaakt van het hout van een 150 jaar oude brug in Vermont. Een hele gitaar maken van het oude hout zou bijna onmogelijk zijn, zo niet onbetaalbaar, maar omdat het klankbord klein is, was het project beheersbaar. De kern van het instrument, en het deel dat nog moet worden ontwikkeld, is een ingebouwde verwerkingscomputer. Op de voorkant van elk van de soundboards bevinden zich vijf elektronische pick-ups die twee stereosignalen en één monosignaal in de verwerkingschip invoeren. Met behulp van software interpreteert de computer de unieke geluiden van de houten klankbodem, mengt deze met de elektronische audio-eigenschappen op de chip en voert het geluid uit naar een versterkingseenheid.

Aangezien het huidige prototype niet over de ingebouwde software beschikt, Zoran zei dat wat er wordt gehoord slechts 5 procent van het daadwerkelijke geluid is dat door de gitaar kan worden geproduceerd - alleen de natuurlijke resonantie van elk van de unieke houten zangbodems is hoorbaar. Zodra de software is geschreven, zei Zoran dat muzikanten zullen kunnen experimenteren op manieren die nooit mogelijk zijn, zoals het "spelen" van een gitaar met de grootte van een wolkenkrabber.

Onder leiding van MIT Media Lab Associate Professor Pattie Maes, Zoran werkt nu ongeveer een jaar aan de Chameleon-gitaar. Hij voltooide zijn proof-of-concept in augustus 2008 en na het ontvangen van positieve feedback van Hwang en andere muzikanten, besloot hij het verder te brengen. Zoran werkte samen met een Boston-instrumentmaker, Marco Coppiardi, om de gitaar vanaf nul te bouwen. De volgende stap van Zoran is om de computer van de gitaar verder te integreren en de software te programmeren. Daarna zal hij het blijven testen met professionele spelers, het verfijnen en hopelijk op de markt brengen.

Zoran wil musici iets kunnen geven dat ze niet kunnen krijgen van een akoestisch instrument - de vrijheid om het geluid te veranderen.

"Dat is iets dat bestaat op synthesizers en digitale instrumenten, maar ze missen de authentieke eigenschappen van hout." Zoran denkt dat zijn creatie experimenten voor muzikanten zal openen omdat ze niet langer meerdere, dure instrumenten hoeven te kopen.