Vier uur in koloniaal Amerika: Assassin's Creed 3 hands-on

Ik weet zeker dat ik niet de enige ben als ik zeg dat Assassin's Creed 2 een van mijn favoriete games van deze generatie is. Er was een puur gevoel van ontdekking en ontdekking dat ik sindsdien in geen enkel spel heb gevonden, zelfs niet de semi-sequels Assassin's Creed: Brotherhood of Revelations. Sinds die ervaring ben ik op zoek naar een game om dat gevoel nieuw leven in te blazen, en hoewel de dingen in games zijn veranderd sinds Assassin's Creed 2 oorspronkelijk werd uitgebracht in 2009, vond ik dat gevoel tijdens het verkennen van de grens in Assassin's Creed 3, en het voelt goed.

Ik kreeg de vrije hand om rond te rennen in het land van Connor nadat Ubisoft me de afgelopen week naar Boston bracht voor een evenement. Toen ik het bos inliep op weg naar de woning van Connor, besefte ik hoe ver games in drie jaar tijd zijn gekomen. Ik heb het niet over een diepgaande filosofische verandering in games, maar eerder over de eenvoudige dingen, zoals de afstand tot het scherm en de hoeveelheid objecten die op het scherm in één keer kunnen worden weergegeven. Dat lijkt misschien wat triviaal, maar het wordt echt belangrijk wanneer je de atmosfeer van een dicht en groot gebied zoals het bos probeert te verkopen.

Beweging door bomen is ook heel soepel, bijna tot een alarmerende graad. Zelfs toen ik een boom op mijn pad tegenkwam, schuifelde Connor snel naar de andere kant zonder enige inbreng van mij. Het is elegant (in minimalistische zin) dat hij het gewoon doet zonder enige vertraging of gedachte. Toen ik eindelijk wist hoe cool het bos was, besloot ik om op pad te gaan en wat missies te doen. Voordat ik er zelfs maar naar kon kijken, kwam ik een vrouw tegen die huilde in het bos. Ze was neergeschoten door stropers van Red Coat die de dieren in het gebied hadden gedood. Ik heb ze opgespoord en vermoord. Er was geen onderhandeling, maar aan de andere kant onderhandelen we niet met Red Coats. Ik droeg haar terug naar de woning voor genezing en ging op zoek naar mijn missie. Ze was echter niet de enige die dringend hulp nodig had, want ik kwam al snel een andere man tegen die aan een kant van een klif aan een touw om zijn been bungelde. De rode jassen beroofden hem en dachten eerst dat ze een beetje plezier hadden; overbodig om te zeggen dat mijn Connor het niet goedkeurde.

Terwijl er nog genoeg missies over waren in de Frontier, heb ik de meeste tijd besteed aan het verkennen. Natuurlijk waren er dingen die gedaan konden worden, maar ik kon ook gewoon rondrijden op mijn paard dat Red Coats vermoordde, en dat is precies wat ik deed. Ik ontdekte dat wanneer je door het bos dwaalt, het niet lang duurt voordat je een groep vijandige soldaten tegenkomt. Gelukkig vormen groepen vijanden een probleem. Je kunt het op een paar verschillende manieren oplossen. Terwijl ik zojuist mijn tomahawk had kunnen slingeren bij de twee rode jassen die ik had gemaakt, besloot ik een boom te beklimmen en een betere te krijgen. perspectief. Ik rustte de touwpijl uit en vuurde hem in een van de vijanden voordat hij van de achterkant van de tak sprong en hem liet hangen. Zodra ik de grond raakte, schakelde ik over naar mijn pistool en vuurde een schot in de overgebleven soldaat, toen sprong ik op een van hun paarden en reed weg, volledig ongedeerd.

Dit toont echt de verschillende benaderingen die je kunt nemen om bestrijden en hoe anders dingen kunnen worden uitgevoerd op basis van de kleinste veranderingen. Het laat dingen open voor de spelers om te beslissen hoe ze met dingen willen omgaan, en ik denk dat dat misschien wel het beste deel is van Assassin's Creed 3. Het is altijd zo geweest, maar de vloeiendheid van het veranderen van wapens en minder van een afhankelijkheid op tegengaan in gevechten zorgt voor een betere algehele strijd. Dat is een verandering waar ik achter kan komen.

Toen ik eindelijk aan de grens rommelde, begaf ik me naar Boston. Dit is op geen enkele manier de moderne tijd van Boston; in feite is het amper een stad. Het is een grote verschuiving van de uitgestrekte steden die we eerder in Assassin's Creed-games hebben gezien, omdat je de top van bijna elk gebouw kunt bereiken en de hele stad doorkruist in een paar korte klimmetjes. Dat is niet een beetje tegen het spel op een manier, sterker nog, ik zou zeggen dat het een verbetering is. Het maakt je veel bewuster van je omgeving terwijl je speelt, omdat je altijd alles kunt zien, en dat maakt het makkelijker om je koers te plannen wanneer je door de stad rent.

Het lijkt ook alsof er meer details zijn langs de weg. omgevingen. Er is gewoon meer om aan vast te houden, ik denk niet dat ik ooit een punt ben tegengekomen waar Connor nergens heen hoefde te gaan; hij bleef gewoon altijd bewegen, en dat hield de ervaring te allen tijde in stand. Deze meer dichte en afgesloten gebieden werken uiteindelijk beter en maken van Assassin's Creed 3 een meer verfijnde ervaring. Ik had een kans om te kijken naar meer uitgebreide zeeslagen die zelfs meer beloften vertoonden dan die ik vorige maand zag. Niet alleen ging het om een ​​groter aantal schepen dan ik eerder had gezien, maar ze hadden ook diepere doelstellingen, iets waarover ik me eerder zorgen maakte. Het is goed om te zien dat zeegevechten in Assassin's Creed 3 niet alles zijn om zoveel mogelijk schepen te laten zinken en het een dag te noemen; er zijn ook escortmissies en zelfs land vs zeeslagen die afwisseling bieden in de mix.

Ik ben nog steeds geen enkele missiemissie tegengekomen waarmee je aan boord van een vijandelijk schip kon stappen en grondgevechten kon gebruiken om het schip over te nemen, maar van de manier waarop de gevechten op het land werden uitgevoerd, heb ik hoge verwachtingen dat het ook op volle zee leuk zal zijn. Ik heb echter een heel ander type missie tegengekomen bij Fort Wolcott, toen ik heimelijk in het fort infiltreerde (Connor is tenslotte een moordenaar) en vernietigde het zodat het niet langer door de Engelsen gebruikt kon worden. Dit eindigde in een verbazingwekkende reeks waarbij het fort uit elkaar viel, het vuur vernietigde en balken en vloeren brak toen ik naar het water snelde.

Er was een tijdslimiet op de Fort Wolcott-missie, maar het was vrij gul omdat ik dat niet deed onderweg niet veel weerstand ondervinden. Zoals je zou verwachten, eindigde het met Connor terwijl een zwanenduik van de rand van de klif het water in onderging net toen het gebouw explodeerde. Het was technisch zowel indrukwekkend als verfrissend om te zien dat Connor andere dingen kan doen dan zijn typische all-out aanvalsmissies.

Kom later deze week terug voor Assassin's Creed 3-multiplayer-impressies!